گزاره هایی از عدم اصالت روایت در ادبیات فارسی

هر کس از پنجر? تجربه و اندیش? خود به جهان می نگرد. برداشت های ما از پدیده ها و اتفاقات، متأثر از نفسانیات، تجربیات و پیش زمینه های ماست. روایت هایی که ما از جهان پیرامونمان ارائه می دهیم، نه بازنمایی حقیقت، بلکه گزارشی از آن است. گزارشی که در گذر از راهروی اندیش? ما از اصالت خود دور می شود و خواهی نخواهی با آنچه بوده است، زاویه پیدا می کند. از این نظرگاه روایت های ما اصیل نیست و نمی توان بی تردید و مطلق آنها را پذیرفت. این نوشتار به بیان عواملی می پردازد که روایات ما را از اصالت دور می کند و در حد گزارشی از حقیقت پایین می آورد. عواملی چند برشمرده و دربار? آنها بحث می شود. سپس دو اتفاق تاریخی (تهاجمات سلطان محمود به هندوستان و هجوم مغول به ایران) از گذشت? سرزمین ما بیان و توجیهات راویان آن عصر، دربار? علل آن اتفاقات گزارش می شود. مقایس? روایت های متعدد دربار? اتفاقی یگانه و بررسی تفاوت های بسیار آنها، به اثبات بی اصالتی روایت های انسانی کمک می کند. پذیرش آنکه روایت های ما (به جهت عامل انسانی آن) از اصالت بی بهره اند، به آن می انجامد که برداشت خود را حقیقت مطلق نپنداریم، روایت های دیگران را بشنویم، با دیدی روادارانه به پیرامونمان بنگریم و دست از مطلق گرایی و جزم اندیشی برداریم.